This Featured Image made by AI

-तरुण भारती
मंसिर १० को बिहान। हावा हल्का चिसो थियो। थेचम्बुको उर्मिला खरेल लिम्बुले बिहानका कामकाज सकेर घरमुनीको बारीतिर पाइला सारिन्। बारीमा अम्बा र किबी दुवै राम्रै फलेका थिए—उहाँको मेहनतको फल। हिजोआज जस्तै आज पनि थोरै फल टिपेर घरको भान्सालाई रंगीन बनाउने सोच मात्रै थियो।

तर उर्मिलालाई थाहा थिएन—
आजको बिहानले उनको जीवनको परिभाषै बदलिदिन्छ।

बारीमा उभिएर भर्खरै एउटा अम्बा छुँदै थिइन्, त्यतिबेला झाडीभित्र केही हलचल भयो।
उनी सम्झिंछिन्—सुरुमा लाग्यो हावा चलेको होला।
तर अर्को क्षण, ठूलो कालो आकृति एक्कासी उफ्रियो।
भालु।

उर्मिलाको शरीर कम्पायो।
डरले सिक्री झैँ च्याप्यो, तर जीउ–ज्यान बचाउनुस् भन्ने आवाजले उनलाई चिच्याउन बाध्य बनायो।
उनी चिच्याइन्, भालु झनै नजिकिँदै आयो।

त्यति बेला—
घरमा बाँधिएको कुकुरले केही अस्वाभाविक आवाज सुनेछ।
उर्मिलाको चिच्याहट उसैले पहिलो सुनेको थियो।
उसले न त सोचेको थियो, न त डराएको—
बस भर्‍याङ झर्ने गर्छ जस्तै उफ्रियो र बारीतिर दौडियो।

उर्मिलाको आँखै अगाडि—
कुकुर भालुमाथि झम्टियो।
कसरी त्यो सानो शरीरले त्यो विशाल भालुसँग लड्ने आँट गर्‍यो?
उर्मिला आफैँ अचम्ममा परेकी थिइन्।

भालु केहीबेर कुकुरसँग भिडिरह्यो, कुकुर उसको वरिपरि घुमेर भुक्दै आक्रमण गरिरह्यो।
त्यही केही सेकेण्ड—
त्यही क्षण—
उर्मिलाको जीवन र मृत्युबीचको दूरी थियो।

कुकुर भालुको ध्यान तानिरहेकै बेला
उनी हतार–हतार भागिन्।
खुट्टा काँपिरहेका थिए, पाखुराबाट रगत झरिरहेको थियो—तर उनी बाँचिरहेकी थिइन्।

पछाडि द्वन्द्वको आवाज अझै सुनिन्थ्यो।
कुकुर आफ्नो मालिक्नीको लागि ज्यानसम्म दिन तयार थियो—
उर्मिलाको जीवन आज उसको वफादारीसँग जोडिएको थियो।

पछि गाउँपालिका अध्यक्ष केसरकुमार मेन्याङ्‌वोले भने,
“धन्न, कुकुरले भालुमाथि आक्रमण गरेन भने आज स्थिति अरू हुन सक्थ्यो।”

जिल्ला अस्पतालमा उपचारपछि उर्मिला घर फर्किइन्।
अहिले पनि पाखुरा दुखिरहेको छ, खुट्टा पोलिरहेको छ,
तर उनको मनमा एउटा कुरा निरन्तर घन्किरहन्छ—

“मेरो कुकुर नहुँदो हो त… म हुँदिनथेँ।”

उनी आज पनि कुकुरको टाउको छोएर भन्छिन्—
“तँ त पशु हैनस्…
तँ त मेरो देवदूत हौं।”

थेचम्बुको त्यो चिसो बिहान,
भालुको गर्जन,
उर्मिलाको चिच्याहट—
र
कुकुरको अदम्य साहस—

सबै मिलेर एउटा कथा बनेको छ—
मालिक्नी र कुकुरबीचको प्रेम, विश्वास र वफादारिताको कथा।